ოლიკო ცისკარიშვილი
“დედა, მეგობრის დაბადების დღეზე მივდივართ ბარში და გამიშვებ?” – მეკითხება ჩემი უმცროსი ვაჟი, და ვიდრე პასუხს დავუბრუნებდი, მასზე ორი წლით უფროსი ჩემი გოგონა ეუბნება: “მაგას რატომ ეკითხები, არ იცი ვინაა ოჯახში დომინანტი?” და იმ წამს მივხვდი, რომ ჩემი საქმე ცუდადაა. ბავშვების აზრით, დომინანტი ოჯახში შემომტანი, ჩემი ქმარია. სწორედ, ის ადამიანი, რომელთანაც ერთად, 18 წლის წინ, გადავწვიტე ცხოვრების ქალ-ბორბლიან ბილიკებს გავდგომოდი. მაშინ არ ვფიქრობდი, რომ ჩვენს ორ შორის დომინანტი იქნებოდა რომელიმე, არა თუ შვილების თვალში – მეგობრების ნათესავების, ახლობლების, საზოგადოების. ჩვენ ერთად შევქმენით ოჯახი და ერთნაირად უნდა გადაგვენაწილებინა პასუხისმგებლობაც – ჭირიც და ლხინიც. სწორედ, მაშინ დავფიქრდი, ჩემს სტატუსზე, ვინ ვარ, ამ პატარა სოციუმში, რომელსაც ოჯახი ქვია – დედა, მეუღლე თუ? და აღმოვაჩინე რომ “თუ”… – სწორედ, ის “თუ”, რომლის წინაშეც ბევრი ოჯახში ძალადობის მსხვერპლი ხდება. აღმოვაჩინე, რომ ჩემდაუნებურად, ვარ ოჯახში ძალადობის მსხვერპლი (ამ მდგომარეობას სპეციალისტები ფსიქოლოგიურ ძალადობას ეძეხიან).
ეკოფაქტი 