ქალაქი ჭიათურა და მისი სოფლები (ზემო იმერეთის სტრუქტურული პლატო) საქართველოში ერთ-ერთ და შეიძლება ითქვას, ყველაზე მეტად საგანგაშო რეგიონს წარმოადგენს გეოეკოლოგიური თვალსაზრისით. ჭიათურის მუნიციპალიტეტში ბოლო დროს მანგანუმის მტაცებლურმა ექსპლუატაციამ სამეურნეო საქმიანობაში ჩართული და კარსტული ტერიტორიების მკვეთრი გაფართოება და შესაბამისად, კარსტთან დაკავშირებული ნეგატიური მოვლენები გააძლიერა. სისტემატური ხასიათი მიიღო მანგანუმის გავრცელების არეალში რელიეფის ზედაპირის დეფორმაციებმა, უჩვეულოდ გააქტიურდა თანამედროვე ეგზოდინამიკური პროცესები. სასმელად გამოუყენებელი კაპტირებული წყაროების დაბინძურებამ საშიშ ზღვარს მიაღწია. მანგანუმის გავრცელების უბნებში გაიზარდა კარსტული წყლების მინერალიზაცია, გაიზარდა წყლებში მანგანუმის და ბორის შემცველობაც. არასწორმა მოქმედებამ ჭიათურის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიაზე კარსტული წყლების ორგანული და ბაქტერიოლოგიური დაბინძურების საშიშროებაც შექმნა. ზემო იმერეთის პლატოზე გართულებული გეოეკოლოგიური ვითარება გვიკარნახებს კარსტულ-ჰიდროლოგიური და სპელეოლოგიური სამუშაოების შემდგომი გაგრძელების აუცილებლობას, რამდენადაც საქმე ეხება რესპუბლიკის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი სამრეწველო ცენტრის – ქალაქ ჭიათურის მოსახლეობის წყალმომარაგების მეტად საპასუხისმგებლო პრობლემას. ქალაქ ჭიათურის გარეუბნების და ზოგიერთი სოფლის მიმართულებით სასმელი წყლის მიწოდება ხდება ძველი, დაზიანებული მილებით, სადაც წყლის დიდი რაოდენობა იღვრება, ხოლო მოსახლეობა კი ხარისხიანი წყლის დეფიციტს განიცდის. მდინარე ყვირილას ხეობაში, სადაც ,,ჯორჯიან მანგანეზის“ წყალსადენი გადის, ზამთარში უზარმაზარი ყინულის სვეტები შეინიშნება.