სოფელ ინდურთამდე გზა მიუვალი და საშიშია, სამანქანო გზა საშის ხევებსა და კლდეებზე გადის, სადაც მუდამაა ზვავსაშიშროება. წოვათაში გადასვლას ავტომობილით რამდენიმე საათი სჭირდება. თუშეთის დაცული ტერიტორიების ადმინისტრაციის ცნობით, კი საცხენოსნო მარშრუტებით მოგზაურობას 5 დღეს სჭირდება.
წოვათაში, ინდურთაში მისულებს ფერდობზე მხოლოდ მეცხვარეები და ციხე-კოშკების ნანგრევები დაგვხვდა. უფრო ქვევით კი უცხოელი ტურისტების გაშლილი კარვები. მიტოვებული ნასახლარები მაინც ზვიადად იცქირებოდნენ.
ისტორიულად თუშები საქართველოს ჩრდილო-აღმოსავლეთის მთიანეთში ოთხ საზოგადოებაში ცხოვრობდნენ: წოვა, გომეწარი, პირიქითი, ჩაღმა; მათგან წოვები და, ნაწილობრივ, პირიქითელები მომთაბარე ცხოვრების წესს მისდევდნენ, რამდენადაც ოდითგანვე მათ სამეურნეო საქმიანობას მეცხვარეობა წარმოადგენდა . ამან განაპირობა წოვა–თუშების სოფლების გაშენება როგორც მთაში, ისე ბარში. მთაში მათ ჰქონდათ სოფლები: ინდურთა, მოზართა, ეთელტა, ნაზართა, წარო, შავწყალა, საგირთა დანადირთა, ბარში კი, პანკისისხეობაში: ომალო, ხალაწანი, ბაწარა, ბირკიანიდასხვა; ალვანისველზე – ბახტრიონი, წიწალყურე, მუხროვანი, გურგალჭალა, ოთხთვალა, ალონი, ლაფანყურე და ბაიჩლაყურე. სტიქიური უბედურებების გამო (1861 წელს წაილეკა წოვათის სოფელი საგირთა) მოსახლეობამ თუშეთიდან ნელ-ნელა ბარში გადმოსახლება დაიწყო და ძირითადად ალვნის ველზე, მდ. ალაზნის მარცხენა სანაპიროზე, დამკვიდრდა. ეს ადგილები ჭაობიანი იყო, ამიტომ XX საუკუნის დასაწყისში მათ ააშენეს პირველი გეგმიური სოფელი – ალვანი, რომელსაც შემდგომ ზემო–ალვანი დაერქვა, რამდენადაც მოგვიანებით აშენდა ჩაღმების სოფელი – ქვემო–ალვანი. წოვა-თუშები არიან მართმადიდებლები დღიდან საქართველოს გაქრისტიანებისა.
წოვათას ბუნების სილამაზით აღფრთოვანებულმა ერთ-ერთმა სლავმა ტურისტმა განგვიცხადა, რომ აღფრთოვანებულია თუშეთის სილამაზით, თუმცა სამწუხარო იქმნება თუ სვანეთისმაგვარად შეეცვლება ინფრასტრუქტურა და თავის ბუნებრივ სილამაზეს დაკარგავსო.
გარკვეულწილად მართალიცაა, თუშეთმა ბუნებრიობა უნდა შეინარჩუნოს, თუმცა დანგრეული კოშკებისა და მიტოვებული სოფლების აღდგენა უპრიანიც კი იქნება თუშეთში ტურიზმის უფრო მეტად განვითარებისათვის.
ეკოფაქტი 